Πριν ακόμα γίνω μαμά ενδιαφερόμουν για την ψυχολογία των παιδιών. Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος στο πρώτο μας παιδί, άρχισα να διαβάζω βιβλία για την ανατροφή, τη διαπαιδαγώγηση, την ψυχολογία των παιδιών και πάντα προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για τα παιδιά μου, όπως κάθε μαμά άλλωστε!
Ακόμα και σήμερα προσπαθώ να ενημερώνομαι διαρκώς. Για κάθε θέμα που με απασχολεί ανατρέχω σε βιβλία ή άρθρα στο διαδίκτυο (από αυτά δεν έχω παράπονο, υπάρχουν σε αφθονία).
Προβληματιζόμουν και ακόμη προβληματίζομαι για το τι “πρέπει” και τι “δεν πρέπει” να κάνει ένας γονιός. Συνεχώς διαπιστώνω ότι τα “δεν πρέπει” υπερισχύουν δραματικά! Κάθε μέρα που περνάει διαβάζω όλο και περισσότερα από αυτά..
Δεν πρέπει να χτυπήσω το παιδί μου (εννοείται και συμφωνώ απόλυτα), δεν πρέπει να το μαλώσω, να του μιλήσω υποτιμητικά ή να χρησιμοποιήσω άσχημες λέξεις. Δεν πρέπει να του φωνάξω όσο κι αν έχω νευριάσει μαζί του, να του πω ότι είναι κακό παιδί, να του δώσω κάτι για να κάνει αυτό που θέλω. Δεν πρέπει να του λέω “όχι”, “μη”, δεν πρέπει να του στερήσω κάτι όταν κάτι κάτι άσχημο ή να το βάλω να κάτσει στο καρεκλάκι του άτακτου τελικά. Ή ακόμα και να το στείλω να μείνει στο δωμάτιό του. Δεν πρέπει να το επαινώ πολύ ή να το αγνοήσω όταν μου μιλάει. Δεν πρέπει να το χαρακτηρίζω (να πω “είναι ντροπαλός” ή “είναι ευαίσθητη”), δεν πρέπει να το αφήνω στην τηλεόραση πολλή ώρα, να το παίρνω στο κρεββάτι μαζί μου. Δεν πρέπει να του λέω κάνε γρήγορα επειδή του δημιουργώ άγχος με το χρόνο. Δεν πρέπει να τσακώνομαι μπροστά του, δεν πρέπει, δεν πρέπει… Κι ένα κατεβατό άλλα “δεν πρέπει”.
Μισό λεπτό! Πολλά “δεν πρέπει” δεν μαζεύτηκαν; Σέβομαι και εκτιμώ τη γνώμη των ψυχολόγων και τις περισσότερες φορές την ασπάζομαι, αλλά ας μας πει κάποιος: Αφού όλα τα παραπάνω είναι λάθος, ποιο είναι επιτέλους το σωστό;
Ως μαμά 3 μικρών παιδιών, κάθε μέρα προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες σε ένα σπίτι, που ευχαριστώ το Θεό γιαυτό, είναι γεμάτο ζωή! Θα σας πω όμως ένα πράγμα, αν και κάτι μου λέει πως όλες οι μαμάδες του κόσμου το ξέρουν. Είναι ΠΟΛΥ δύσκολο! Χρειάζομαι την υπομονή όλου του κόσμου (που σε καμία περίπτωση δεν την έχω) και την εκπαίδευση όλων των παιδαγωγών (τι να μου κάνουν μερικά βιβλία. Μια ολόκληρη ζωή χρειάζεται να διαβάζω για να πω ότι θα καταφέρω κάτι).
Ένα πράγμα όμως σίγουρα έχω. Την απεριόριστη, ειλικρινή, βαθύτατη αγάπη για τα παιδιά μου. Με βεβαιότητα λοιπόν σας λέω, ότι αρκετές φορές έχω κάνει πολλά από τα παραπάνω που “δεν πρέπει”, έχω κάνει όμως και πολλά καλά, πολλά που πρέπει να κάνω ως μαμά.
Έχω αγκαλιάσει, έχω φιλήσει, έχω παίξει ατελείωτα μέχρι τώρα. Έχω παρηγορήσει, έχω στηρίξει, έχω καθοδηγήσει, έχω ενθαρρύνει, έχω διδάξει με τις πράξεις μου και όχι μόνο με τα λόγια. Έχω ζητήσει συγνώμη, έχω σεβαστεί, έχω κατανοήσει, έχω αφοσιωθεί κι αφιερωθεί, έχω επικοινωνήσει.
Πού θέλω να καταλήξω; Ας είμαστε αληθινοί κι ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι. Ωραία τα λένε όλοι αλλά προσωπικά πιστεύω πως μόνο η εμπειρία της οικογένειας μπορεί να μας μάθει τι “πρέπει” και τι “δεν πρέπει” να κάνουμε. Κάθε γονιός δοκιμάζεται καθημερινά και καταβάλει μεγάλη προσπάθεια ακόμα και να κοντρολάρει τον ίδιο του τον εαυτό για να είναι καλύτερος γονιός – παιδαγωγός για τα παιδιά του. Είναι κάτι πολύ δύσκολο και πρέπει επιτέλους κάποιος να μας το αναγνωρίσει.
Καλοί οι “κανόνες”, δε λέω, αλλά δεν ξέρω εάν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να τηρήσει όλα αυτά τα “πρέπει” και “δεν πρέπει”.
Είμαστε καλοί γονείς που προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και μπράβο μας! Μας αξίζει ένα μπράβο!
Κάντε LIKE στη σελίδα Marvelous Moms στο Facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία νέα και τους διαγωνισμούς!
One Comment
Pingback: