Η Άννα βημάτιζε πάνω κάτω με τρόπο σχεδόν άσκοπο, μα κάπως έπρεπε να ηρεμήσει λίγο. Πόσο παράξενα αισθανόταν σήμερα, πόσες αλλαγές μέσα σε μια μόνο μέρα! Της ήταν αδύνατον να αδιαφορήσει για το έπιπλο που βρισκόταν ελάχιστα εκατοστά μακριά από εκείνη, όσο κι αν προσπαθούσε να στρέψει το βλέμμα της προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν γινόταν. Μια ελαφριά ζαλάδα την έκανε να καθίσει στο μικρό σκαμπό που βρισκόταν ακριβώς από πίσω της. Ο γιατρός της είχε πει πως ήταν απολύτως φυσιολογικό να ζαλίζεται και να νιώθει μια γενικότερη σωματική κατάπτωση. Πόσο την είχε ξεγελάσει ο οργανισμός της!
Πριν από ένα μήνα είχε κοιτάξει με λαχτάρα το τεστ εγκυμοσύνης που κρατούσε στα χέρια της, ένιωθε πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Κάποτε οι γιατροί είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο εγκυμοσύνης και να που είχαν πέσει έξω. Οι πρώτες εξετάσεις ήταν ενθαρρυντικές κι ο γυναικολόγος μιλούσε για ένα μικρό “θαύμα”. Οι μέρες περνούσαν και η διάθεσή της αντί να φτιάχνει χαλούσε, κάτι δεν πήγαινε καλά, το αισθανόταν, στηριζόμενη όμως σε κάποια διαδικτυακά άρθρα και στα λόγια του συντρόφου της θεώρησε την ανησυχία της υπερβολική. Ίσως δεν έπρεπε να σκέφτεται αρνητικά, τα συμπτώματα είχαν να κάνουν σίγουρα με την εγκυμοσύνη της κι ας ήταν ακόμη αρχή.
Οπλισμένη με αισιοδοξία προχώρησε τις επόμενες μέρες στις εξετάσεις που της είχε υποδείξει ο παθολόγος της, ήθελε να βρει την αιτία όλης αυτής της κατάστασης. Τα πρώτα αποτελέσματα δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά, εκείνα που ακολούθησαν την ισοπέδωσαν τελείως ψυχολογικά. Οι ζαλάδες κι όλα τα άλλα προς το παρόν δεν σχετίζονταν με την κύηση, μα με κάτι δυσάρεστο, με κάτι που άκουγε στο όνομα καρκίνος. Την ημέρα που μάθαινε τούτο το μαντάτο έφερναν στο σπίτι της και τη λευκή κούνια με τις χαριτωμένες μελισσούλες που είχε παραγγείλει από το διαδίκτυο πριν δύο μέρες. Μα πώς ήταν δυνατόν να της “καρφωθεί” να ετοιμάσει μέσα στον πρώτο μήνα το παιδικό δωμάτιο; Της είχαν πει να διακόψει την κύηση, ίσως και να κινδύνευε η ζωή της, εσωτερικές κραυγές την πρόσταζαν να ακολουθήσει την λογική κι όχι το ένστικτό της, κι εκείνη…. κι εκείνη ακολούθησε την καρδιά της…
Σήμερα
Η Άννα κοιτάζει τρυφερά το ξανθό δίχρονο αγοράκι που δεν λέει να βγει από την λευκή κούνια με τις μελισσούλες. Έχει σχεδόν αφαιρεθεί από τον τρόπο που τοποθετεί τα αρκουδάκια του μέσα στην κούνια προσπαθώντας να σιγομουρμουρίσει το παιδικό τραγουδάκι που έμαθε πρόσφατα στο προνήπιο. Κοιτάζει το ρολόι της, είναι η ώρα που πρέπει να φύγει για το νοσοκομείο, όπου την περιμένει άλλη μια επίπονη επέμβαση, όμως χαμογελάει αφού η επιμονή της να φέρει στον κόσμο τούτο το αγγελούδι της έδωσε δύναμη να παλέψει για να το δει να μεγαλώνει.
“Σε αγαπάω μανούλα!” της λέει ψευδίζοντας ο μικρός.
“Κι εγώ ζωή μου, κι εγώ”.
